วันนี้มหาวิทยาลัยเตรียมงานอีกวัน พรุ่งนี้แล้วงานรับปริญญา คิดๆน่าสงสารเด็กเราเพราะไม่มีอาจารย์ที่เคยสอนพวกเขามาหลายปีอยู่ มีแต่อุไรรัตน์โฮมรูมพวกเขา.....วันเริ่มนี้รู้สึกไม่อยากจะบันทึกเรื่องราวของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เพราะรู้เรื่องราวที่แย่มากขึ้น จิตก็เศร้าหมอง เพราะผู้คนที่เข้ามาก็หลากหลาย หลายพ่อพันแม่ แตกต่างกันไป และถึงตอนนี้นับวันผลประโยชน์ส่วนตนเป็นใหญ่ สำนึกครูเป็นเรื่องรอง น่าเศร้า ครูดีก็คงมีอยู่บ้าง แต่ปากท้องเรื่องใหญ่ เพราะปากกว้างขึ้น ท้องโตขึ้น ความต้องการทางสังคมเป็นตัวล่อ ที่เพิ่งรู้เห็นมาทำให้รับรู้ว่าสันดานคนสุดท้ายแล้วเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ แปลกก็ที่เป็นครูอาจารย์มาจนเกือบเกษียณแล้วทำไมสำนึกครูจึงน้อยนัก หลายสิบปีที่ผ่านมาไม่ได้สอนหรือพัฒนาใจตัวเองหรืออย่างไร จึงไม่เห็นแก่คุณภาพการศึกษา ไม่คิดถึงเด็ก รักษาแต่ผลประโยชน์เพื่อต่ออายุตัวเอง เราเองก็ตั้งใจเลิกยุ่งกับเรื่องในสาขาแล้ว ขอวางเสียที ตั้งแต่สุเชฐออกไปก็รู้สึกเลยว่าคนที่ทำงานเพื่องานคงไม่มีแล้ว น่าเศร้าแทนการศึกษาไทย..หากเราไม่บันทึกเรื่องแย่ๆของสถาบันที่อยู่ ในอนาคตเมื่อกลับมาอ่านอาจเหลือความรู้สึกดีๆบ้างก็ได้
วันนี้ช่างมาทำไฟอีกเล็กน้อย...ฝนตกช่วงเย็นอากาศดี เตรียมสอน env tox ทั้งวัน วันนี้ไม่มีอะไร นอกจากเรื่องอ่าน line จนตาลาย หลายเรื่องดีๆก็มาก
