เช้าไปวัด เจ้าทอปไม่สบายมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว ตัวเล็กไม่ค่อยแข็งแรง ส่วนแทนกินเอากินเอา อ้วนเอาอ้วนเอา ไปหาหมอมาสองรอบแล้ว หมอหมานี่ก็รายได้ดี คิดค่ายาแพงกว่ายาคนไปครั้งละประมาณ 400 บาท ยาที่จ่ายประจำคือยาลดอักเสบ ลดบวม เม็ดสีส้ม เรามีเต็มบ้านแล้ว แต่ยังไงก็ต้องพาเขาไปเพราะชีวิตเขาอยู่ในมือเรา เราต้องรับผิดชอบ และเขาก็ไม่มีใครนอกจากเจ้าของ..
วันนี้จัดกิจกรรมสัปดาห์วิทย์ ก็เลยไม่มีการเรียนการสอน เราก็เตรียมสอนพิษวิทยา แก้ตำราให้ดีขึ้น ทั้งสองวัน วันนี้เอาแป้งมาทาเจ้าศรีวันกันเห็บ
ช่วงนี้ไม่ได้เขียนบันทึกข่าวแต่ก็ไม่ตกข่าว ที่เสียดายคือโรบิน วิลเลียมส์ ไม่น่าฆ่าตัวตายเลย คำคมของเขาสามารถนำไปใช้ได้ดี แต่เขากลับไม่ทบทวน จริงๆแล้วถ้าเข้าใจชีวิตสักนิด เรื่องฆ่าตัวตายไม่น่าจะเกิด แต่ทุกชีวิตมีเส้นทางเดินที่ขีดไว้แล้ว จะเบี่ยงเบนได้บ้างก็ต้องแรงบุญจริงๆ หลายชีวิตทำให้คนอื่นมีความสุขได้มาก แต่ตัวเองชีวิตกลับเศร้าหมอง โรงละครแห่งชีวิต ชีวิตไม่ดิ้นก็สิ้นไป ขอให้หลับสบายเถิด ขอบคุณที่ทำให้โลกเคยยิ้มตามเขา
เราทุกคนที่เกิดมาก็เป็นผู้แสดงและผู้ดูทั้งสิ้น บทบาทแตกต่างกันไป เวทีชีวิตในโลกใบนี้ บางบทบาทสับสนวุ่นวาย บางบทบาทดีสูงส่ง บางชีวิตต่ำต้อยติดดิน แต่เชื่อว่าทุกคนเล่นไปตามเพลงกรรมที่ลิขิตมาแล้วบางส่วน โลดแล่นไป ชีวตบางชีวิตมีหางเสือคอยกำกับก็ไปถูกทิศทาง ทำให้นึกถึงกลอนที่ท่องมาตั้งแต่เด็ก ของใครไม่รู้แต่จำได้ดี..
"ชีวิตนี้เหมือนเรือที่ลอยล่อง หางเสือต้องถือให้มั่นมิหวั่นไหว
คราเมื่อลมพัดกระหน่ำควรทำใจ ว่าโพยภัยทุกข์มหันต์ นั้นธรรมดา"
