เช้าไปวัด วันนี้มีการบวชสามเณรฤดูร้อนรุ่นที่ 1 เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแก่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี พระอาจารย์ตั้งเป้าไว้ 10 รูป แต่มาขอบวช 14 รูป เกินเป้าแต่ไม่เป็นไร วัดไม่ขัดศรัทธา ปีนี้จัดเป็นปีแรกเพราะวัดมีข้อจำกัดด้วยที่พักสงฆ์ ตอนนี้กำลังสร้างเพิ่มอีก 1 หลัง และจะสร้างห้องน้ำต่อไป ที่สำคัญที่ทำให้เกิดขึ้นได้คือ ปีนี้มีพระสงฆ์ในวัดที่มีความรู้ ความสามารถและมีความตั้งใจที่จะทำกิจกรรมเพื่อจรรโลงพระพุทธศาสนาเพิ่มขึ้น จึงสามารถจัดกิจกรรมได้
การบวชทำอย่างเรียบง่ายแต่ครบพิธีการ มีที่น่าชื่นชมหลายอย่าง ไว้พรุ่งนี้จะเขียนลงรูปในอีกบล็อกไว้ให้ร่วมอนุโมทนากัน อานิสงค์มากจริงๆ
เราร่วมเป็นเจ้าภาพทำบูญด้วย แอบน้ำตาไหล เพราะเกิดปิติ พร้อมตั้งจิตอธิษฐานให้ได้เกิดเป็นชาย และได้บวชในบวรพระพุทธศาสนาตลอดชีวิตในภพใดภพหนึ่งที่ได้เกิด
อยู่ร่วมเสร็จพิธีบวชก็กลับ รถติดมากจริงๆจนต้องหลบออกไปสายอ้อมเมือง สงสัยมาเช็งเม้งกันแล้ว แวะไปหาเพื่อน (เพียง-ภาส)ไม่อยู่บ้าน กลับมาเลยโทรไปหา เขาบอกเขาอยู่สนามบินดอนเมือง ไปหาหมอที่ศิริราชทั้งสามีภรรยา ว่าแล้วก็เล่าอาการป่วยให้เราฟัง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก่อนที่เขาไปฟังผล เขากลัวมากจนเครียดต้องไปหาหมอทางระบบประสาท น้ำหนัดลดไป 7 kg ในเวลาประมาณ 3 เดือนเพราะเขาคิดว่าเขาเป็นมะเร็ง ตอนนี้อาการเครียดลดลง เขาบอกว่าเขากลัวตายจริงๆ เลยคุยความจริงของชีวิตให้เพียงฟัง และบอกว่าคงต้องจับเพียงมานั่งฟังเราพูดแบบเป็นทางการอีกวันหลัง ตอนนี้กลับมาพักผ่อนก่อน และหากคราวหน้ามีอะไรที่ทุกข์และกังวลมากก็ขอให้โทรมาหาเรา คุยได้ทุกเรื่อง เขาบอกเขาเกรงใจว่าเอาเรื่องไม่สบายใจมาให้เราฟัง เราบอกไม่เป็นไร มีเพื่อนไว้เป็นเพื่อนไปทำไม หากมีทุกข์แล้วช่วยกันไม่ได้ สำหรับเราเวลาใครสุขก็ดี แต่ทุกข์เมื่อไหร่ขอให้มาลงที่เรา เพราะเรารู้เสมอว่ายุคนี้คนที่เป็นผู้ฟังเรื่องของผู้อื่น เมื่อเขาขอความช่วยเหลือหรือขอระบายทุกข์มีน้อย หากเราช่วยได้ก็ช่วย สามียังเคยล้อเล่นว่าน่าไปเรียนจิตวิทยาหรือไม่ก็เรียนจิตแพทย์ นี่ถ้าย้อนหลังได้ก็ไม่แน่ หุหุ
ตลอดบ่ายเตรียมเอกสารกิจกรรมของการบวชสามเณรฤดูร้อน ต่อ
