เช้าไปวัด เข้ามหาวิทยาลัย แล้วกลับมาทำงานที่บ้าน พาเต้ไปหาหมอ หมอดูแล้วพอใจว่าแผลหาย แต่ให้กินยาอีกชุด
อากาศร้อนอบอ้าว แต่ละวันกินน้ำแข็งมากมาย ขนาดบ้านเรารู้สึกร้อน บ้านอื่นไม่ต้องพูดถึง เพราะปกติบ้านจะเย็นตลอด ไม่พึ่งพาแอร์ฯ ตอนนี้ช่วงบ่ายต้องหลบร้อนพึ่งแอร์ฯ
เบื่อข่าวการเมืองพอสมควรทีเดียว ไม่รู้จักพอกันจริงๆ ทำเหมือนชีวิตจะอยู่ค้ำฟ้า จริงๆแต่ละคนเวลาเป็นคนก็เหลือไม่มากกันแล้ว น่าจะไปทำชีวิตให้ถูกต้องจะดีกว่า สงสารแต่ตำรวจตระเวนชายแดน ทหารที่ทำหน้าที่ปกป้องชาติ มันช่างแตกต่างกันมาก รักชาติจนสละชีวิต ทำหน้าที่สมเป็นคนไทย กับพวกรักชาติจนน้ำลายไหล ถกกันแต่เรื่องสารพัดที่ไม่ลงตัว น่าสงสารจริงๆ
วันนี้ mike โทรมาเรื่องสังสรรค์รุ่น เราไปไม่ได้เสียดายจัง คิดถึงทุกคนมากๆ ถามไถ่ถึงหลายๆคน ถามถึง "สำ" เพราะมีความผูกพันสมัยเรียน เป็นกลุ่มตรังที่เราสนิท มีเล็ก อดุลย์ และ สำ.. mike บอกว่าสำอยู่ออสเตรเลีย เราฝากความคิดถึงไป เพราะเราไม่เล่น facebook ไม่มีเวลาติดตาม ปรากฏว่าค่ำนี้ตะกี้ สำโทรมาจากออสเตรเลียคุยถามสารทุกข์สุขดิบ ดีใจจริงๆ เสียดายเพิ่งรู้ไม่งั้นตอนเราเรียนที่ Aus จะได้แวะไปหา คำว่า "เพื่อนเรียน..เพื่อนเก่า" นี่ดีมาก กี่ปีผ่านไป ไม่ได้เจอหรือคุยกันนานแค่ไหน ความรู้สึกดีๆยังเหมือนเดิม ไม่รู้สึกแปลกหน้า หรือมีความรู้สึกห่างเหินกัน ต่อติดเหมือนเปิดสวิทช์ วันเก่าๆมันตามมา คุยแบบไร้รอยต่อ...เสียดายที่อยู่ไกลจะคุยยาวก็เกรงใจเอาไว้หาช่องทางอื่นๆคุยกันอีก
