ตื่นเช้ามากตี 5 รีบลงมาดูเต้ พาไปฉี่ พากลับมาไว้ที่ระเบียง ไปวัด กลับมาดูเต้ต่อแอบเก็บความเครียดเพราะเป็นห่วงเขา โทรหาหมอใหม่เล่าอาการ และขอกำลังใจ หมอก็บอกว่ายังไงเราต้องควบคุมน้ำให้ได้ อย่าให้เขากินน้ำเกิน 1 แก้ว เลือดเขายังคงออกเป็นระยะ link พาเต้ไปล้างคราบเลือดที่ขา เราล้างระเบียง เอากระดาษปู ป้อนยาให้เต้ เอาจุกลงในตับ 6 เม็ด/มื้อ นั่งเฝ้าเต้ทั้งวัน จนถึงก่อนนอน วันนี้ต้องตบแมลงวันที่แวะมาให้เต้เพราะไม่งั้นเต้จะคอยงับ เรากลัวเขากระเทือนมากไป บ่ายพาเต้เดินฉี่ เดินเล่นเล็กน้อย เลือดยังหยด เห็นแล้วเครียด งานนี้เต้หายดีเราคงคุ้นกับเลือด หายกลัวไปเลยแน่ ค่ำนี้สิ่งที่โตมีขนาดเล็กลง ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้าง อยากแบ่งเบาความไม่สบายอันนี้จากเต้ ได้แค่นั่งยิ้มเมื่อเขามองมา ลูบหัวเป็นระยะ ๆ
วันนี้ได้ยินข่าวการจากไปของคนรู้จัก การป่วยระดับโคม่าของผู้ใหญ่ที่เคารพ ฯ การป่วยของเต้ ทำให้เห็นอนิจจังมากขึ้น รู้ค่าของการอยู่ และตายมากขึ้น เห็นคุณค่าของเวลาที่เหลืออยู่ (ที่ไม่แน่นอน) ทำให้รู้สึกอยากลาออกจากราชการมากขึ้น เพื่อให้ได้ทำในสิ่งที่ชอบและอยากทำได้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ (คืออยู่นิ่งๆ เขียนสิ่งที่เกิดประโยชน์ให้สังคม อยู่ในโลกที่เลือกแล้ว กับกัลยาณมิตร ที่ไม่มีพิษภัยใดๆ)...เวลาที่เหลือต้องฝึกตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ ทั้งด้านสติ และอารมณ์ที่มากระทบ day by day
อ่านรายงานสัมมนาของนศ.จนหมด เมื่อคืนอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะใจจ่อที่เต้จนหมด วันนี้ผ่อนลง ทำใจไปตามกฎแห่งกรรมได้บ้าง แต่เราไม่อยากเห็นเขาทุกข์ เพราะเขาเป็นอะไรบอกเราไม่ได้ ทุกอย่างจึงต้องใช้รักแลัเข้าใจ มองตาต้องรู้ว่าเต้จะเอาอะไร เต้เขาฉลาดมาก (ถ้าไม่ดื้อ)
