วันนี้วันครู ที่มหาวิทยาลัยเงียบเพราะเขาไม่มีวันนี้กัน เป็น"อาจารย์"กันหมด ไม่ไช่"ครู" เราเตรียมของตั้งแต่เช้าเตรียมไปกราบคุณครู ขอพรเหมือนทุกปี แต่ปีนี้ครูลดไปอีกหนึ่งคน คิดถึงคุณครูเนติภรณ์ และคุณครูอำพน ที่เสียชีวิตไป ปีละคน เช้านี้เลยไปตัดบาตรให้ครูทั้งสอง และครูท่านอื่นๆที่ล่วงลับไปแล้ว .........
เช้าไปกราบผอ.เชิด เลยเพิ่งรู้ว่าครูป่วยเป็นมะเร็งปอดแล้ว ครูให้พร ให้สุขภาพแข็งแรง และให้มีจิตใจที่เข้มแข็งเพื่อต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆ คุยกันชั่วโมงเศษ ไปกราบครูคลิ้งและครูมณีต่อ ครูก็ให้พร และนั่งคุยหลายเรื่องต่อประมาณชั่วโมง ไปกราบคุณครูเสริมสุขต่อ ครูอยากให้คุยเรื่องการเมืองให้ฟัง หุหุ น่าเอ็นดูเพราะไม่มีใครคุยกับอาจารย์นัก ตอนนี้ทุกคนก็ 80 up แล้ว ก็บอกอาจารย์ทุกคนว่า ปีหน้าจะมากราบอีก แต่ผอ.เชิดเราคงต้องเพิมการไปอีกครั้งเพราะเห็นแล้วเป็นห่วงจัง...วันนี้อจ.คุยหลายเรื่องที่ให้ข้อคิดเราในเรื่องของราชการที่มีคุณต่อข้าราชการทั้งที่ปฎิบัติงานและเกษียณเมื่อยามเจ็บป่วย เวลาปฎิบัติงานจึงต้องทำงานให้แผ่นดินอย่างเต็มที่เพราะรัฐให้สวัสดิการมากไม่ทอดทิ้งเมื่อยามป่วย เพราะอจ.ไปฉีดคีโมครั้งละ 45,000 บาท และมีค่าวัสดุการแพทย์อีกต่างหาก ฟรีหมด..
วันนี้ก็รู้สึกปลื้มใจที่ทำให้อจ.ทุกท่านมีความสุขใจ แต่เราเองรู้สึกถึงความไม่เที่ยงของชีวิต เห็นอจ.ชราลงทุกปี เราเองก็เป็นเช่นนั้น วันเวลาก็ผ่านไปในแต่ละวันเร็วมาก อะไรที่อยากจะทำก็ทำไม่ทัน บางวันไม่ได้ทำด้วยซ้ำเพราะมีเรื่องแทรกบ้าง อยากพักผ่อนขี้เกียจขึ้นมา เพราะชอบงานร้อนๆมากกว่า นี่ก็มีงานต้องส่งให้ 20 นี้ แต่ยังไม่เริ่มทำ หุหุ..
