วันนี้วันพระเช้าแถวที่ผ่านจะไม่มีพระมาบิณฑบาตร ก็เข้าเมืองไปวัด วันนี้เที่ยงนัดกับน้องๆ ดร.รุ่นกลาง ไปทานข้าวติดตามข่าวข้นคนเข้ม หุหุ จนเป็นวัฒนธรรมกลุ่มแล้ว ได้ฟังหลายๆเรื่องในวงการมหาวิทยาลัยแล้วเบื่อมากกก อยากลาออกเร็วๆจัง คุณภาพการศึกษาตกต่ำไปทุกวัน ไม่มีใครสามารถจะช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้ในตอนนี้เพราะผลประโยชน์ส่วนตัวมาก่อนจนความเป็นครูแทบไม่มี เอาผลงานเด็กไปลงวารสาร เพื่อเอาผลงานที่ได้ตีพิมพ์มาขอเบิกเงิน เลยทำบ่อยๆ ได้เงินทุกรอบที่ทำ ก็เห็นช่องทางหาเงิน สอนไม่ค่อยสอนกันเพราะไม่มีรายได้อะไรงอก แต่เสาร์ อาทิตย์สอนไม่อั้น ตะบันสอนได้ เพราะมีค่าชั่วโมงเป็นกอบกำ...อื่นๆอีกมากมายที่แย่กว่านี้ก็มี จนเราเองก็หมดใจที่จะช่วยทำอะไรให้ดีขึ้น น้องๆดร.กลุ่มนี้ที่ไฟแรงก็เรื่มลดเปลวลง..มองไม่เห็นทางพัฒนาคุณภาพจริงๆตราบเท่าที่ครูไม่สำนึกความเป็นครู ขาดคุณธรรม ใครแตะก็ไม่ได้ ..สงสารแต่อนาคตชาติจริงๆ
เราก็ได้แต่ทำใจเพราะผ่านเรื่องพวกนี้ เห็นมาทุกยุค ไม่มีผู้บริหารคนไหนรักเด็ก รักแผ่นดินบ้านเกิด ละเลย เอาแต่เงินเป็นตัวตั้งทุกเรื่อง
กลับบ้านเจอเรื่องประหลาดของซันวา เฝ้าดูสังเกตุ จนไม่สบายใจ พาไปหาหมอ หมอบอกเป็นโรคเครียด งงๆ บอกหมอไปว่าเครียดได้ยังไง ไม่ขัง ไม่ตีแบบเจ็บ (เวลาตีเมื่อจำเป็นจะเรียกมา เขายกมือให้เราก็เอากระดาษเบาๆตบที่มือแสดงสัญญลักษณ์ให้รู้ว่าทำผิด) พูดคุยด้วยตลอดที่อยู่บ้าน ขนมกินทุกวัน วิ่งเล่นตลอด แต่เขามีนิสัยชอบ แหง่ๆๆ กับทุกตัวขี้หงุดหงิด หมอบอกกรณี้นี้ไม่มีสาเหตุที่บอกได้ บางตัวเป็นมากกว่านี้ เลยให้ยานอนหลับและคลายเครียด เราบอกว่าสงสัยเจ้าของต้องแบ่งกินด้วยเพราะตอนนี้เครียดกว่าหมา เพราะเป็นห่วงเขา เขาพูดบอกเราไม่ได้
