เช้าไปมหาวิทยาลัย วันนี้ทำงานหนังสือต่อ งงๆกับการจัดการของตัวเองเล็กน้อย กว่าจะเข้าใจสิ่งที่ตัวเองทำไว้ หุหุ
เมื่อวานรู้สึกเหนื่อยมาก เลยนอนตั้งแต่หัวค่ำ นี่คือการที่เอาตัวเข้าไปยุ่งกับสิ่งที่ไม่ควรยุ่ง และไม่ชอบยุ่ง แต่มันตั้งใจแล้วว่าหากไม่ยุ่งก็ไม่รู้เห็นด้วยตาตัวเอง มีแต่ได้ยินด้วยหู เราได้ยินมาจนเบื่อหลายครั้งแล้ว ก็เลยต้องเป็นแบบที่เรียกว่าเอามือไปจิ้มขี้ สักครั้งประมาณนั้น โดยการพูดสอนทางอ้อม..เช่น "ไม่เป็นไร ใครทำก็ได้รับกรรมเอง จะมาทำบุญหรือต่อกรรมก็เลือกเอง" พูดให้คนนั้นคิดบ้างว่าการขโมยยักยอกของวัด ของพระ ของที่คนมาทำบุญ บาปนัก..อีกพวกพวกคือพวกที่ชอบพูดจาในแง่ร้าย พูดจาโดยไม่ถูกต้อง คิดร้าย เอาดีใส่ตัว เราก็บอกว่า "ของกินที่นี่มีพอทุกอย่าง ถวายพระเต็มที่ไม่เคยไม่พอ แต่อาจไม่พอสำหรับการจะขนกลับบ้านเป็นถุงยักษ์ .." คราวนี้เก็บตก พูดให้คนทำได้ยินเผื่อเอาไปคิดละอายบ้าง จะได้ไม่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา..คราวหน้าจะเขียนคำพูดของท่านคานธี...ที่กล่าวไว้ว่า
"ทรัพยากรในโลกเพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงคนทั้งโลกแต่ไม่เพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงคนที่มีความโลภเพียงคนเดียว" เป็น "อาหารที่นี่มีพอสำหรับทุกคน (กระทั่งคนขับรถ ที่ต้องพยายามกินพร้อมพระเสมอ ทั้งที่บางโอกาสไม่จำเป็น ??) แต่ไม่มีพอสำหรับคนโลภมากแม้เพียงคนเดียว" เลยทำให้เราเหนื่อยใจ และเสียพลังงานกับการไปยุ่งกับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำบ้างกิ่งคงแย่แน่ เลยต้องช่วย เราเลยหมดแรง ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นได้สักแค่ไหน
ให้กำลังใจคนที่เดินเพื่อชาติไทยและสถาบันพระมหากษัตริย์
วันนี้ดูเทปการ debate ระหว่างอดีตอธิการบดี 2 สถาบันแสดงความเห็นโต้ตอบกันในรายการที่พิธีกรไม่ค่อยมีมรรยาทนัก เห็นความแตกต่างทางความคิด เราเคยสงสัยว่าคนที่มีการศึกษาในระดับสูง มีหน้าที่การงานดี และโดยเฉพาะเป็นครู อาจารย์ จะเป็นผู้มีปัญญา แยกแยะชั่ว-ดี ถูก-ผิด ออกจากกันได้อย่างเป็นธรรม วันนี้เพิ่งรู้ว่าบางครั้งการศึกษา และ...ที่กล่าวไม่ได้ทำให้เขาเป็นวิญญูชนได้เลย ฟังแล้วเสร้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าเขาคนนั้นที่แก่กว่าน่าจะรู้ตัวว่าตัวเองอาจพลาดไป แต่ยังดันทุรัง เราก็นั่งคิดตามไป ดูเขาดันทุรังไป แล้วน่าสงสารมิจฉาทิฐิในใจเขา แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นไม่ว่าเจตนาหรือไม่ก็ตามนั่นคือการอกตัญญูต่อชาติแผ่นดินเกิด และตราบาปที่บันทึกติดตามนามสกุลเขาสู่รุ่นลูกหลาน ....ไม่น่าเชื่อเลย
