เช้าไปวัด วันนี้สบายๆ ใช้เวลาพักผ่อน เตรียมสอน รู้ข่าวว่าปริญญากลับมาแล้ว แต่ยังไม่จบ 5 ปีเศษแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นไหม ได้แต่หวังว่าด้วยวัยที่มากขึ้นเขาจะรู้จักคิดและมีความเป็นครูมากขึ้น
วันนี้ก็มีการคุยเล่าเรื่อง สองสามีภรรยานั้นในวงอาหารเป็นรายการขำขัน ตอนนี้เลยสรุปกันว่าเพิ่งเข้าใจว่าเมื่อสุนัขเขาคำรามหรือเห่าหาเรื่องนั้น มันกำลังพูดว่า "กูไม่กลัวมึง" ข่มไว้ก่อน เรานึกภาพไม่ออกนะเพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ในที่นั้นเพราะเดินออกมาพอดี แต่ทันได้ยินปลายเสียง แบบงงๆว่าใครกลัวไม่กลัวใครกัน ตอนนี้คำนี้เลยเป็นวลีล้อเล่นทั้งวัน
ส่วนเรายังนึกถึงหน้า และแววตาของจิตที่ทุรนทุรายด้วยโทสะ จริต และโลภะจริต แล้วสงสาร วาจาที่ผรุสวาสกล่าวออกมาจากปากคนยศ พ.ต.ท. แบบคนพาลทั้งกิริยา คำพูด แต่ที่น่าสงสารกว่านั้น คือลูกชายเจฟ ที่หน้าเศร้ามาก ตลอดที่นั่ง เรากำลังนึกถึงคำพูดของ..ที่บอกเราว่าอกุศลกรรมที่พ่อแม่ทำจะตกแก่ลูก และโดยเฉพาะการให้ลูกได้รับรู้การกระทำที่ชั่วของพ่อแม่ด้วยยิ่งเร่งกรรมยากจะหลีกเลี่ยง ตอนนี้เพิ่งเริ่มต้น โลภจนลืมความทุกข์ของลูก so sad แล้วจะ "สุขเกษม"ได้อย่างไร เช้านี้อุทิศบุญแผ่เมตตาให้พวกเขาเช่นเคย..บางทีแอบคิดนะว่าพวกเปรต เราส่งบุญไปไม่ถึง แล้วครอบครัวนี้เราแผ่กุศลให้ตลอดเลย ก็ยังไม่ลดการก่อกรรมลง แล้วพวกนี้เป็นอะไรหนอ หุหุ
