เช้าไปวัด ออกจากวัดไปเยี่ยมแม่ชีใหญ่เพราะเกือบสามเดือนที่ยุ่งๆไม่ได้แวะไปหา ก็คุยตามปกติ คราวนี้เน้นเรื่อง "เปรตคน" การทำใจที่เมื่อเผชิญเปรตคนในวัดช่างยากจริงๆ เราบอกแม่ชีว่าเจอที่ไหนก็วางใจให้ปกติได้เร็วมาก ยิ่งถ้าในมหาลัยตอนนี้แทบไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะเข้าใจธรรมชาติของคนที่นั่นจน "เป็นเช่นนั้นเอง" แต่ในวัดคนกินบนเรือน อกตัญญู ได้โอกาสเมื่อไหร่ก็ขโมย กระทั่งกาแฟ ช้อน ชาม ข้าวสาร อาหารแห้ง ที่คนบริจาค เรารู้สึกว่าชั่วจริงๆ หากถูกเลี้ยงให้อดหยากไม่เป็นไร แต่ที่ขโมยแต่ละคนไม่อดอยากเลี้ยงอย่างดี หมาวัดยังไม่อดเลย เลี้ยงอย่างดี ไก่ทอด ตับทอด ตับต้ม ขาหมูเป็นบางครั้ง เพราะมันช่วยเฝ้าวัด กตัญญุรู้หน้าที่อีกต่างหาก เราไปวัดก็เรียกชื่อหมาทุกตัว เมื่อวานเพิ่งเจอเปรตคนเดินมาขอของที่พระเอามาถวายพระอาจารย์หน้าตาเฉย ท่านก็ให้ มี 3 ชิ้น เขาขอสองชิ้นท่านก็ให้ ท่านเหลือใช้แค่หนึ่ง ท่านบอกว่าเขาขอ ก็ให้...เรายังทำใจยากอยู่ว่าทำไมไม่เกรงใจบ้างเลย เอาชิ้นเดียวก็แย่แล้วเพราะเดินข้ามฟากจากหลังวัดมาหน้าวัดเพื่อขอของชิ้นนี้ น่าสงสารจริงๆ...เห็นแล้วปลงยาก หุหุ จิตตก เลยคุยกะแม่ชีเรื่องนี้ ถ้าของนี้เป็นของเราเราให้ได้เลยเฉยมาก แต่พอเป็นของพระแล้วมาขอมันรู้สึกสุดโลภเลย ยิ่งอายุเหลือไม่มากแล้วยิ่งสังเวชเลยเรา เฮ้อ!!
บ่ายไม่ได้ทำอะไรเลย อ่านโน่นนี้เก็บเรื่องเข้าสมอง
ค่ำนี้อ่านเจอข่าวแม่ฝังลูกอายุ 24 วันในดินทั้งเป็นเพียงเพราะบอกไม่มีปัญญาเลี้ยงลูก สามีตกงาน อ่านแล้วเศร้าใจมากจิตใจช่างโหดจริงๆ ทางออกยังมีมากมาย ทำไมความเป็นแม่ หายไปหมด ในอดีตที่ว่าแม่พ่อไม่ฆ่าลูกเอามาใช้ในยุดคนจิตใจเสื่อม ไม่เข้าใจหลักศาสนา ไม่มีศีลธรรมในใจ ขาดสติไม่ไตร่ตรอง ยังไม่เคยเห็นสัตว์ฆ่าลูกเพราะอดเลย นี่คนแท้ๆ...
